من به عنوان یک صاحب سگ که 15 ماه در خانه کار می کنم ، اغلب از من سال می شود که آیا نگران این هستم که سگهایم هنگام بازگشت به دفتر کار دچار اضطراب جدایی شوند. من نگران نیستم: آنها یکدیگر را دارند و به مراقبت های روزانه سگ می روند (بله ، من کاملاً # داگم هستم و از این بابت خجالت نمی کشم).

صادقانه بگویم ، بیشتر نگران خودم هستم. بعد از مدت ها در شرکت بی وقفه شریک زندگی ام ، احساس می کنم کاملاً آسیب پذیر ، گمشده و تنها هستم که ناگهان او در مجاورت نیست.

اکنون ، این چیزی است که من صبر می کنم به آن اعتراف کنم. من خودم را دوست دارم كه وقت زيادي را تنها دوست دارم و از اينكه خودم را به هر طريقي نيازمند بدم بيزارم. اما این دوره همه گیری ، نزدیکی جسمی عجیبی با افرادی که با آنها زندگی می کنیم و شدت همراهی ایجاد کرده است که قبلاً هرگز در زندگی عادی خود تجربه نمی کردیم.

تنها چیزی که می توانم آن را مقایسه کنم این است که به تعطیلاتی که با دوستان بوده ام فکر کنم. وقتی به خانه برگشتم و برای اولین بار در یک هفته تنها شدم ، ناگهان نمی دانستم با خودم چه کنم و فقط کمی غمگین نشستم. این مانند آن است ، اما در مورد استروئیدها. من به طرز دردناکی از تنهایی خود آگاه هستم و آستانه خستگی من هرگز کمتر نبوده است.

نه تنها این ، بلکه احساس اضطراب بیشتری نیز دارم. این ممکن است استعداد خودم برای اضطراب و آگورافوبیا باشد (ترس از بیرون رفتن و همچنین قرار گرفتن در شرایطی که برای فرار از آن دشوار است ، که در گذشته تجربه کرده ام) ، اما بیرون رفتن به تنهایی احساس می کند من خانه را ترک کرده ام بدون هر لباسی احساس می کنم در معرض دید قرار گرفته ام و اصلاً آن را دوست ندارم.

دکتر بکی اسپلمن ، روانشناس در کلینیک خصوصی درمانی توضیح می دهد: “گروه هایی از مردم اکنون چندین ماه است که حباب های نزدیکی با یکدیگر ایجاد کرده اند و برخی از آنها می دانند که آنها هنوز راحت تر هستند و فقط به معاشرت با کسانی که در حباب اصلی خود هستند محدود می شوند”. . “دلیل این امر آشنایی است. عدم اطمینان از اختلاط با افرادی که کمتر با آنها آشنا هستیم سطح اضطراب اجتماعی را افزایش می دهد و به طور بالقوه باعث ناراحتی ما می شود.”

به گفته دکتر اسپلمن ، علائم اضطراب جدایی معمولاً هنگامی که در کنار افرادی نیستیم که با آنها احساس راحتی می کنیم ، احساس ناامنی می کنیم و همچنین هنگام ورود به موقعیت های اجتماعی با افرادی که کمتر برای ما شناخته شده اند ، احساس دلهره می کنیم. تاکتیک های اجتناب و بدتر شدن علائم در صورت عدم درمان می تواند منجر به آگورافوبیا و حملات هراس شود.

بنابراین ، راه حل چیست؟ دلیل آگورافوبیک درون من این است که احتمالاً بهتر است برای همیشه در خانه بمانم. اما جنبه منطقی من علاقه برخی برای بازگشت به حالت عادی و مهمتر از آن لذت بردن از دنیای خارج است.

دکتر اسپلمن می گوید: “تنها راه مقابله با اضطراب جدایی و آگورافوبیا قرار گرفتن در معرض است ، بنابراین باید خود را در موقعیت هایی قرار دهید که باعث اضطراب شما شود.” “با این کار ، خواهید فهمید که در واقع بدترین اتفاق رخ نمی دهد و با گذشت زمان ، با درک اینکه می توانید در حقیقت کنار بیایید ، سطح اضطراب شما پایین می آید.”